เพียงพอ

^^

ช่วงสัปดาห์ก่อน ห่างกับพี่ไปนิดหน่อย ไม่ได้คุยกันอยู่สามวันเต็ม วันแรก...สายๆ ก็ยังคุยกันอยู่ พอพี่ออกไปทำงานลืมเครื่องไว้ที่บ้าน พอกลับมาถึงโทรมาหาฟังน้ำเสียงดูแล้วไม่ค่อยดี ตอนนั้นยุ่งๆ เลยขอวางไปก่อนและบอกจะโทรกลับเอง สักพักพี่ก็ส่งข้อความมาบอกว่าขอไม่คุยปวดหัวมาก มีเรื่องให้คิด

วันที่สอง ... พี่ส่งข้อความมาบอกว่า มีเรื่องเครียดให้คิดขออยู่คนเดียวสักพัก วันนั้นน้อยใจเอามากๆ ไม่ส่งข้อความกลับไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ทั้งสิ้น มีความรู้สึกว่า....ทำไมสุขด้วยกัน แล้วเราไม่ทุกข์ด้วยกันล่ะ ถ้าเป็นแบบนี้จะไม่โทรหาอีกแล้วให้เป็นฝ่ายโทรมาเองแล้วกัน

วันที่สาม ... มีสอบ จนเที่ยงครึ่ง พี่ส่งข้อความมาอวยพรตั้งแต่มะคืน แต่พึ่งได้อ่านตอนเช้าสอบเสร็จพี่ส่งมาถามว่าสอบเสร็จยัง และก็โทรมาหา

สรุป ก็ใจอ่อนเหมือนเดิม เพราะ 3 วันนั้น เหมือนพี่เค้าไม่ได้หายไปไหน มีข้อความมาถึงตลอดเหมือนกัน

จนวันอังควรพี่กลับบ้านไปหาครอบครัว ทำให้ห่างกันออกไปอีกจังหวะหนึ่ง แต่ก็ได้คุยกันและได้รับข้อความทุกวัน

วันพฤหัส ... พี่กลับมา กทม โดยรถตู้เพราะก่อนไปเอารถไปซ่อมไว้ มาถึงก็ไปเอารถไม่คิดเลยสักนิดว่าพี่จะมารับ อยู่ๆก็โทรมาถามว่าอยู่ไหนแล้ว พี่ถึงนี่แล้ว ลงกลางทางได้ไหม มันก็ต้องได้อ่ะ ก็มาแล้วนี่น่า

วันศุกร์ ... พี่มารับตั้งแต่สี่โมงเพื่อไปอยู่เวรปฐมพยาบาลที่งานวัด นั่งเป็นเพื่อนทั้งๆที่ไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่ รู้ว่าพี่เบื่อที่ต้องมานั่งเฉยๆตั้ง 4 ชั่วโมงครึ่งแน่ะ
คืนนั้นเลยชดเชยด้วยการเฝ้าพี่ไปพร้อมกับการหลับที่โซฟา จนเกือบตีหนึ่งได้ ง่วงมากๆ โดนไล่ไปนอน เลยหนีไปนอนดีกว่า

ขอบคุณที่ให้เกียรติกัน ไม่ทำให้รู้สึกว่าการไปค้างที่ห้องพี่นั่นเป็นเรื่องน่าอาย
ขอบคุณวันเวลาดีดีในเวลาน้อยนิดที่มีที่เราได้ใช้ด้วยกันนะคะ

วันเสาร์ ... ตื่นมาแต่เช้าเพราะนอนไม่หลับ ผิดที่ด้วยมั๊ง อีกอย่างพี่นอนดิ้นด้วยแหละ แถมมานอนใกล้ๆ ใจเต้นตึ๊กๆ แอบเขิลอยู่คนเดียว หุๆๆ

วันนี้ทำกับข้าวให้พี่ทาน อาหารง่ายๆ ไข่เจียวกับต้มจืดผักกาดขาว คุ้ยมาทั้งตู้สามารถทำได้แค่นี้อ่ะ(เพราะไม่มีอะไรเลย)

ตอนเที่ยงแอบหลับ พี่เอาผ้าห่มมาให้กอด เพราะจำได้ว่าชอบนอนกอด มุดผ้าห่ม ดีใจๆๆ

บ่ายแก่ๆ ก็ต้องเตรียมตัวมาเรียน ก่อนออกจากบ้านพี่บอกว่าจะรอรับกลับ ดีใจมากๆเลย แต่ก็เกรงใจพี่อีกนั้นแหละ เพราะตอนที่ไปถึงที่เรียนนั่นก็พึ่งสี่โมงครึ่ง กว่าจะเลิกก็สามทุ่ม ต้องรออีกตั้ง 4 ชั่วโมงครึ่ง แต่พี่ก็ริ

ดีใจนะคะกับช่วงเวลาที่เราได้ใช้ด้วยกัน แม้อาจเป็นเวลาสั้นๆ แต่มันก็มีความหมายมากมายค่ะ ถ้าแนทไม่ได้คว้ามันไว้และยึดติดกับเรื่องเดิมๆ คงจะไม่ได้เจอสิ่งเหล่านี้เนอะ

ถึงบางครั้งคนเราจะต้องการความมั่นใจในความรู้สึกที่มีต่อกัน แต่หากรู้ว่าคำพูดที่พูดออกมาอาจทำร้ายคนที่ได้รับฟัง เพราะสิ่งที่จะเกิดขึ้นในภายภาคหน้าอาจจะไม่มีอะไรดีเลย หรืออาจจะไม่เป็นไปอย่างที่เราคิดก็ได้

สิ่งที่รู้ได้ตอนนี้คือการกระทำดีดีที่มีให้แก่กันระหว่างเราสองคน

ขอบคุณที่ทำให้ได้รู้ว่าการให้โดยไม่ต้องหาซื้อสิ่งของเป็นอย่างไร
ขอบคุณที่ทำให้รู้ว่าการได้รับโดยไม่ต้องเรียกร้องหรือบอกกล่างเป็นอย่างไร
ขอบคุณที่เข้าใจในความเป็นแนท
ขอบคุณที่ทำให้รู้ว่าการที่ได้ทำอะไรให้ใครสักคนมีความสุขแบบนี้
และ
ขอบคุณที่ทำให้รู้ว่า การได้ดูแลใครสักคนเนี่ยะ มันเป็นอย่างไร

อีกไม่กี่วันพี่ก็จะไปปฏิบัติธรรมแล้ว คราวนี้ต้องห่างกันตั้ง 7 วันเต็ม ก็ขออนุโมทนาด้วยนะคะ

7 วันนี้อาจทำให้เราทั้งคู่ มอง และ เห็นอะไรๆ ที่ชัดเจนขึ้นก็ได้

ครั้งนี้ ... มันอาจไม่ใช่ความรัก แต่รู้สึกผูกพันอย่างบอกไม่ถูก เต็มใจที่จะยืนตรงนี้ทั้งๆที่มองไปข้างหน้าอนาคตไม่เป็นอย่างที่คิด

ขอเพียงว่า ... มองไปยังมีพี่ พี่มองมายังมีแนท เรามีความสุขในแต่ละวันก็เพียงพอแล้วเนอะ ^^