สงบจัง

กวาดขยะ ปัดฝุ่น ปัดหยากไย่สักหน่อย ก่อนจะทำการเขียนบล็อคหน้านี้ อิอิ

ห่างหายไปพักใหญ่ๆ เลย ก็ไม่ได้หายไปไหนไกล ก็ยังวนเวียนอ่านของเพื่อนๆ แต่ไม่ได้เม้นท์อยู่เหมือนเดิม โรคขี้เกียจเม้นท์เนี่ยะ ทำยังไงก็รักษาไม่หายสักที เพราะส่วนใหญ่จะอ่านผ่าน IPHONE เวลาจะเม้นท์มันช่างลำบากเอามากๆ พอกลับถึงบ้านเปิด PC ก็ไปจมอยู่กะ Facebook เล่นเกมซะส่วนใหญ่ รู้ตัวอีกทีก็ถึงเวลานอนซะละ สรุป ก็ไม่ได้เม้นท์จนได้ล่ะน่ะ

ช่วงที่ผ่านมาก็อยู่แบบนิ่งๆ นิ่งสุดๆ เพราะบอกกับตัวเองว่าถ้ายังเป็นแบบนี้คนที่แย่ก็คือตัวเรา พอยอมรับได้ว่าจะต้องจัดการกับชีวิตตัวเองอย่างไร ก็ย้อนถามตัวเองอีกว่าการใช้ชีวิตแบบไหนที่เรามีความสุขที่สุด และคำตอบที่ได้ก็คือเป็นตัวเราคนเดิม คนก่อนที่แคร์เฉพาะคนที่ดีกับเราและหวังดีกับเราจริงๆ ใครไม่ดี ไม่อยากพูด ไม่อยากคบ ไม่อยากสุงสิงก็ปล่อยเค้าไป และที่สำคัญ ... ไม่ถนอมน้ำใจเด็ดขาด แม้เค้าจะเป็นผู้ใหญ่กว่าเราก็เหอะ ถ้าเค้าคิด พูด หรือ ทำอะไรที่ไม่ดี

พี่ที่สนิทกันมองเห็นความเปลี่ยนแปลง และมีผลตอบกลับมาว่า ... แรงไปป่าว เลยบอกเค้าไปว่าไม่หรอก นี่ละปกติ เดี๋ยวก็ชินกัน รับกันให้ได้เหอะ หุๆๆ ((สะใจเล็กๆ ... นึกว่าหมูเหรอคร๊า))

ผ่านไปสองอาทิตย์กะการปรับเปลี่ยนตัวเองให้ลงตัว ... ผลตอบรับจากคนอื่นเป็นลบ แต่จากตัวเองเป็นบวก และจากคนข้างตัวเสมอภาค เพราะเค้าบอกว่าเหมือนเดิมไม่เห็นมีไรเปลี่ยนแปลงเลย อะแหม๋ๆๆ กับคนที่มีแต่สิ่งดีดีให้มันก็เหมือนเดิมละคร๊า

เรื่องงาน ... ผิดหวังอย่างแรงทั้งๆที่ทำใจมาเกือบสองเดือน โดนฟ้องช่วงประเมินขึ้นพอดี ทั้งๆ ที่เรื่องที่ถูกฟ้องไม่ใช่เรื่องจริงเลย และได้เข้าไปชี้แจงแล้ว เจ้านายเหมือนจะเชื่อ แต่ผลสรุปคงไม่เชื่อหรอกเพราะว่าผลการประเมินขั้นออกมาว่าได้ขั้นปกติ เซ็งจริงๆ ทั้งๆที่ปีที่ผ่านมา งานเยอะมาก และงานนโยบายระดับชาติทั้งนั้น

รู้สึกดีกับจิตใจตอนนี้จัง สงบแบบบอกไม่ถูก รู้งี้ไม่หาเรื่องเปิดตัวเองหาสังคมแบบรวดเร็วตั้งแต่แรกหรอก เหนื่อยเปล่าๆ เพราะยังไงก็กลับมาเหมือนเดิมอยู่ดี 5555 ค่อยๆเปิดรับและเรียนรู้แบบเดิมดีกว่า แม้ไม่มีใครอย่างน้อยก็อยู่กับตัวเองที่จิตใจสงบแบบนี้ มีความสุขจะตายไป