เพื่อนรัก@เพื่อนไป๋

ติ๊ดๆ เสียง sms ดังขึ้น ... รีบหันไปคว้ามาอ่าน เพราะปกติมีอยู่ไม่กี่คนที่จะแมสเสสหา ใจก็หวังให้เป็นคนที่กำลังเฝ้ารอว่าเค้าจะคิดถึงกันบ้างไหม พออ่านข้อความจบน้ำตาก็ไหลออกมา จริงๆ มันก็เป็นแค่ข้อความสั้นๆ ที่มีความหมายสั้นๆ แต่เป็นข้อความจากคนที่อยู่เคียงข้างแนทอีกคนนึงเหมือนคนที่พึ่งจากแนทไปตลอดชีวิต

"คิดถึงแนทนะ" ข้อความสั้นๆ ง่ายๆ แต่สื่อความหมายได้ชัด จากคนที่แนทคิดถึงเค้าตลอดเวลา ตั้งแต่วันที่ได้เลิกลากับคนๆ นั้น คนที่เป็นห่วงแนทเสมอเวลาที่คบกับใคร คนที่จะคอยถามแนทตลอดเวลาที่เข้ามาเมืองไทยว่า "แน่ใจแล้วหรือกับคนๆนั้น" แนทเคยย้อนถามเค้าว่า "ทำไมถามคำถามนี้ตลอด" เค้าก็บอกแนทได้แค่ว่า "เป็นห่วง" เพราะเค้ารู้จักแนทดีพอว่า เมื่อได้รักใครแล้วจะเป็นยังไง แต่เค้าก็ไม่รู้หรอกว่าแนทเปลี่ยนแปลงไปเยอะ เข้มแข็งขึ้น โตขึ้น และยืนได้ด้วยตัวเองโดยไม่ต้องยึดติดกับใคร แนทคนเดิมที่อ่อนไหวได้ง่ายๆ ได้ตายจากไปแล้วเช่นกัน

ไป๋ ตาไป๋ พี่น้อย หรือ "คนขายถ่าน" ขอพี่ๆ เพื่อนๆ ในห้องแชทที่เลสล่า เมื่อ 8 ปีที่ผ่านมา ไป๋เป็นเพื่อนที่อายุแก่กว่าแนทมากๆ ปีนี้อายุเท่าไหร่แล้วหว่า รู้แต่ว่าเกินสี่สิบไปเยอะแล้ว แต่ทำตัวไม่เหมือนคนอายุมากๆเลย แล้วนานเนอะ ที่เราได้รู้จักกัน เราสองคนเริ่มต้นกันด้วยความเป็นเพื่อน เพื่อนต่างสปีชี่ส์ แนทเป็นดี้ ไป๋เป็นทอม เป็นเพื่อนที่ใครหลายๆคนรอบๆตัวเราไม่เคยที่จะยอมรับ มีแต่คนคิดแทนเราว่าเมื่อต่างสปีชี่ส์กันแล้วเป็นเพื่อนกันไม่ได้หรอก ต้องคบและเป็นแฟนกันแน่นอน แต่สำหรับเราสองคนเรามองว่าเราเป็นเพศเดียวกัน เราเป็นหญิงเหมือนกัน แล้วทำไมถึงจะเป็นเพื่อนกันไม่ได้

แนทโทรหาไป๋ ไป๋โทรหาแนทสลับกันอย่างนี้ทุกวัน (เพื่อโทรหากันทุกวันผิดเหรอ) ไป๋รู้เรื่องของแนททุกเรื่องเหมือนที่แนทรู้เรื่องของไป๋ทุกเรื่องเหมือนกัน ไป๋ให้ความสำคัญกับแนทไม่ว่าตอนนั้นจะอยู่กับสาวหรือป่าว ถ้าแนทโทรหาไป๋จะหยุดทุกเรื่องไว้ให้แนทก่อน แนทก็เป็นเหมือนกัน ... ครั้งนึง เราเคยคุยกันเล่นๆว่า คนอยากให้เราเป็นแฟนกันนัก ก็ลองดูไหม จากนั้นก็ลองคบกันอยู่พักนึง และเราสองคนก็สรุปกันได้ว่าเราควรเป็นเพื่อนกันน่ะดีที่สุดแล้ว

หลังจากกลับเป็นเพื่อนกัน ... เราต่างก็รู้ดีว่า เราสองคนเป็นกันมากกว่าเพื่อน แต่เราก็ไม่ใช่คนรัก ต่างฝ่ายต่างมีตำแหน่งที่พิเศษต่อกันวางไว้ และก็เคยพูดกันเล่นๆไว้ว่า วันนึงในบั้นปลาย ถ้าต่างฝ่ายต่างไม่มีใครเราไปอยู่ด้วยกันเนอะ คอยดูแลซึ่งกันและกัน

ตำแหน่งพิเศษของแนทต่อไป๋ คือ รู้ทุกอย่างที่เป็นไป๋ ไม่ว่าเรื่องสาว เรื่องงาน เรื่องเงิน เรื่องหนี้ เรื่องครอบครัว เรื่องจิปาถะ และที่ชอบที่สุดคือ .... ถ้าแนทโทรหาไป๋และสาววีนใส่ สาวรับสายหรือสาวไม่ยอมให้ไป๋คุย แนทสามารถวีนกลับและจัดการสาวได้ตามใจชอบ และแนทไม่เคยเป็นฝ่ายผิดเลยแม้แต่นิดเดียว สนุกที่ซู๊ดดดดดดดดดดด และหลายครั้งที่สาวแพ้ภัยตัวเองต้องลาจากสถานะแฟนของไป๋ไปเพราะแนท

ตำแหน่งพิเศษของไป๋ต่อแนท คือ ให้อยู่ตรงจุดที่ใครห้ามแตะ ห้ามหึง อยากเจอก็ให้เจอ ให้รู้จัก และต้องรับได้ว่าเค้าเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดของแนทอีกคน

หลายครั้ง ... ที่เราขาดการติดต่อกันไปนาน และแนทก็เปลี่ยนเบอร์ แต่แนทก็มั่นใจว่าไป๋ต้องตามหาแนทจนเจอและติดต่อกลับมาได้แน่นอน และมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ

หลายครั้งที่แนทเหนื่อย แนทท้อ แนทหันหาใครไม่ได้แนทก็คิดถึงไป๋ ไป๋รู้จักแนทดีเหมือนที่แนทรู้จักตัวเองดี บางครั้งแนทรู้ว่าแนทต้องการอะไร และต้องทำอย่างไร แต่ ... ก็อยากได้ยินเพียงว่าทำไปเถอะ ไป๋รู้ว่าแนททำได้และสิ่งที่แนทคิดทำมันดีที่สุดแล้ว

วันที่เลิกลากับคนๆนั้น แนทไม่เหลือใคร และแนทรู้เพียงว่า ... ต้องทำยังไงก็ได้ให้ลุกขึ้นอย่างมั่นคงให้เร็วที่สุดและอ่อนแอไม่ได้อีกแล้ว เพราะที่ยึดเหนี่ยวของแนทไม่มีเหลืออีกแล้ว คนๆนึงก็ได้จากแนทไปไกลแสนไกล จนทุกวันนี้ แนทยังถามตัวเองอยู่เลยว่า เค้าตายจากแนทไปแล้วจริงๆเหรอ หรือเค้าแค่เพียงหายออกไปจากวงจรชีวิตของแนท ส่วนอีกคนนึงคือไป๋ ก็ต้องมีทางดำเนินชีวิตของตัวเอง ปีๆนึงไป๋จะเข้ามาเมืองไทยแค่สองสามหนเท่านั้น

วันนั้น ... แนทร้องไห้อยู่ได้แค่สองวัน พร้อมกับลุกขึ้นยืนด้วยแรงของตัวเองจริงๆโดยไม่พึ่งใครในวันถัดมา และบอกกับตัวเองว่า จะไม่ร้องไห้ให้คนเลวๆ คนนึงที่ไม่เห็นค่าของเราอีกต่อไปเพราะแนทมั่นใจกับรักครั้งนั้นเลยว่าแนทดี ดีเกินพอซะด้วย แนทบอกตัวเองได้เลยว่าแนทเป็นคนดี และถ้าเค้าไม่เห็นค่าความดีของเราแล้วต้องการคนเลวๆ เข้ามาในชีวิตก็เรื่องของมัน (คนที่มายุ่งกับชีวิตแนททั้งๆที่แนทอยู่เฉยๆขอเรียกว่าคนเลวเหอะนะคะ ... เล่าเรื่องนี้ให้ไป๋ฟัง ไป๋ยังบอกว่า อีกและเหรอแนท ทำไมโดนแบบนี้ตลอดเลยเนอะ)

แนทเข้มแข็งมาตลอดเวลาที่ผ่านมา จนมาได้เห็น sms สั้นๆ ง่ายๆ ประโยคนั้น แนทร้อง ร้องไห้ออกมาอย่างไม่หยุดและยังไม่กล้าที่จะโทรไปหาไป๋ เพราะไม่อยากให้ไป๋ต้องเป็นห่วง เลย sms กลับไปว่า
แนท "คิดถึงแล้วไมไม่โทรหา"
ไป๋ "คิดถึงนะ"
ไป๋ "คิดถึง แต่โทรหาไม่ได้"
ไป๋ "เพราะตังค์หมด แต่ sms ฟรี"
อะนะ เดี๋ยวโทรหาเองก็ได้ให้น้ำตาแห้งก่อน

สักพักก็กดไปหา คำถามแรกที่ไป๋ถามแนทคือ "ไม่สบายเหรอ ทำไมเสียงเป็นแบบนี้" ในใจดีใจมากๆ แม้แต่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ เพื่อนคนนี้ก็ยังสังเกตเห็น "ป่าว ... พอดีวันนี้เจอสารเคมีเยอะเลยเจ็บคอนิดหน่อย" ไป๋คงไม่ได้ติดใจอะไร เพราะปกติก็จะเป็นแบบนี้อยู่แล้ว คุยเรื่องต่างๆ นาๆ ไปสักพักก็ต้องวางเพราะดึกมากแล้ว ((สี่ทุ่มครึ่งเอง ... คนอื่นคงไม่ดึก แต่สำหรับแนทมันดีกค่ะ)) ไป๋เลยไล่ให้คุณหนูไปนอน ((เพื่อนๆแทบทุกคนจะเรียกแนทคุณหนูค่ะ เพราะเหล้าไม่กิน ไม่เที่ยวกลางคืน นอนไว และดื่มนมก่อนนอน))

จนถึงตอนนี้เพื่อนคนนี้ก็ยังไม่รู้หรอกว่าแนทร้องไห้เป็นบ้าเป็นหลังได้ซะขนาดนั้น ที่ไม่บอกเพราะไม่อยากให้เป็นห่วง และที่ร้องไห้ก็เพราะด้วยความคิดถึงมั๊ง เหมือนรู้ว่าเค้ากลับมาแล้ว เค้าอยู่เมืองไทยแล้วนะ เค้าที่เข้าใจแนทที่สุดกลับมาอยู่ใกล้ๆ มาให้แนทอ่อนแอได้สักพัก แม้ว่ามันจะไม่นานก็เหอะ แต่เวลาเพียงเท่านั้น ก็ทำให้แนทได้เติมพลัง สร้างความเข้มแข็งได้อีกรอบแล้วนะ

ขอบคุณที่กลับมาในวันที่แนทต้องการใครสักคนที่เข้าใจ ขอบคุณเพื่อนที่แสนดี ขอบคุณ ขอบคุณจริงๆ